U masakru koji je počinio Kosta Kecmanović u Osnovnoj školi „Vladislav Ribnikar“ stradalo je osam đaka, Kostinih drugara i radnik u obezbjeđenju.

Osim brojnih pitanja šta je motiv ovakve odluke, mnogi se pitaju i ko je Vladislav Ribnikar.

On je bio novinar, učesnik Narodnooslobodilačke borbe i direktor "Politike" i Tanjuga.

Bio je sin ljekara i novinara Slobodana Ribnikara, sina dr. Franje Ribnikara i bratić novinara i osnivača lista "Politika" Vladislava Ribnikara.

Školovanje je započeo u Beogradu, a za vrijeme Prvog svjetskog rata nastavio u Francuskoj. U Parizu je studirao slikarstvo, ali je onda prema očevoj želji upisao arhitekturu na Sorboni.

Otac bio direktor lista Politika

Njegov otac je bio direktor lista "Politika", a nakon očeve smrti on preuzima funkciju lista koji je bio u tom periodu najčitaniji u Kraljevini Jugoslaviji.

U početku se nije previše fokusirao na politiku, nego se okrenuo tema iz kulture i društva. Proputovao je više evropskih zemalja i pisao o njima, a 1927. je otputovao u Moskvu, glavni grad Sovjetskog Saveza, gdje napravio zapise u presjeku političkih, socioloških i ekonomskih činjenica, koje je list plasirao kao uvodnike.

Priliku u Moskvi je iskoristio da stupi u kontakt s članovima rukovodstva Komunističke partije Jugoslavije koji su se nalazili u emigraciji, a te veze je održavao i kasnije.

Početkom maja 1941. Josip Broz Tito dolazi iz Zagreba u Beograd, a kuća Ribnikara na Dedinju bila je ilegalni centar vodećih partijskih kadrova i ilegalaca. Tu je 4. jula 1941. održana historijska sjednica Politbiroa CK KPJ na kojoj je donesena odluka o podizanju, zbog čega je ova kuća nakon rata pretvorena u spomen-muzej.

Kako je Tito napustio Beograd

U septembru 1941., preko svog prijatelja popa Dragoljuba Milutinovića, sveštenika iz Ivanjice, koji je bio u četničkom pokretu Koste Pećanca, nabavio je četiri četničke legitimacije, sa kojima su Josip Broz Tito, Aleksandar Ranković, Ivan Milutinović i Ivo Lola Ribar, napustili okupirani Beograd i otišli na oslobođenu teritoriju zapadne Srbije. U članstvo Komunističke partije Jugoslavije primljen je 1941. godine.

Nakon okupacije, prihvatio je dužnost direktora „Srpskog izdavačkog preduzeća”, koje je osnovala Komesarska uprava Milana Aćimovića, s ciljem pokretanja i izdavanja nekoliko dnevnih i sedmičnih novina, uključujući i list "Novo vreme".

Zbog saradnje s komunistima, ali i odbijanja zahtjeva okupatorskih vlasti da nastavi izdavanje lista "Politika", bio je oktobra 1941. uhapšen i zatvoren u logoru na Banjici.

Bilo je planova da zajedno s Ivanom Ribarom napusti Beograd i pređe na oslobođenu teritoriju, ali je ovo omelo njegovo hapšenje. Zahvaljujući intervenciji doktora Vajnmana, koga je poznavao preko masonskih veza, kao i garancija uglednih Beograđana, bio je marta 1942. pušten iz logora uz obavezu da bude u kućnom pritvoru i da se ne bavi političkim djelovanjem.

Napušta okupirani Beograd

U maju 1943. napušta okupirani Beograd, pa odlazi preko Srema za BiH, gdje se se priključio rukovodstvu Narodnooslobodilačkog pokreta (NOP).

Novembra 1943., u Jajcu je zajedno s Mošom Pijade bio jedan od osnivača Telegrafske agencije Nove Jugoslavije (TANJUG) i njegov prvi direktor. Krajem istog mjeseca bio je vijećnik na Drugom zasjedanju AVNOJ-a na kome je izabran za člana Predsjedništva AVNOJ-a i člana Nacionalnog komiteta oslobođenja Jugoslavije (NKOJ), u kome je bio potpredsjednik i povjerenik za informacije. Oktobra 1944., s Visa je došao najprije u oslobođeni Aranđelovac, a odatle u Beograd, sa zadatkom da obnovi izlaženje "Politike". Od srijede 25. oktobra do subote 28. oktobra organizovao je rad redakcije, administracije, štamparije i ekspedicije za prvi poratni broj – 11.798. od osnivanja lista.

Bio ministar

Nakon oslobođenja Jugoslavije, bio je ministar prosvjete u Privremenoj vladi DFJ, a od 1946. predsjednik Komiteta za kulturu i umjetnost. Od 1948. do 1951. bio je predsjednik Komiteta za kinematografiju, član Prezidijuma Narodne skupštine FNRJ i Centralnog odbora Narodnog fronta Jugoslavije, a od 1953. predsjednik Jugoslovenskog crvenog krsta. Godine 1947., bio je delegat FNRJ na zasjedanjima Generalne skupštine OUN-a i UNESKO-a, gde je jedno vrijeme bio član Izvršnog savjeta. Od oslobođenja do smrti bio je direktor "Politike".

Umro je u Beogradu 1. decembra 1955. godine. Sahranjen je u porodičnoj grobnici na Novom groblju.

Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslavenskih odlikovanja, među kojima je Orden narodnog oslobođenja, kojim je odlikovan 26. februara 1945. godine. Po njemu je nazvana Ogledna osnovna škola „Vladislav Ribnikar”.

Po porodici Ribnikar danas nose ime brojne ulice u Srbiji i BiH.