Fluorescentnost kod sisara je mnogo češća nego što se to do sada mislilo, pokazalo je novo istraživanje objavljeno u ''Royal Society Open Science'', piše ''Guardian''.
Tasmanijski đavo
Fluorescencija je opisana posljednjih godina kod različitih australskih torbara poput vombata, tasmanijskog đavola ili kljunastih ježeva. Ali naučnici vjeruju da je raširenija među sisarima jer je ispitivanje 125 vrsta pokazalo da sve one imaju neku vrstu fluorescentnosti. Istraživači su otkrili da čak 107 od 125 vrsta, što je 86 posto, ima krzno koje sija pod ultraljubičastim svjetlom. Ovih 125 vrsta predstavlja svih 27 redova sisara koji i danas žive i skoro polovinu svih porodica sisara.
Fluorescentnost je najčešća i najjača kod noćnih vrsta, otkrili su istraživači sa Zapadnog australskog muzeja, koje je predvodio dr. Keni Travujon. Ipak, postoji i kod dnevnih životinja, koje su aktivnije tokom dana, uključujući tu i planinsku zebru i polarnog medvjeda.
- Nismo znali da toliko sisara ima kožu ili krzno koji sijaju - rekao je dr. Travujon.
Fluorescentne životinje sijaju pod ultraljubičastim sredstvom jer proteini u njihovom krznu ili u koži upijaju radijaciju i emitiraju je kao vidljivo svjetlo.
- Ultraljubičasto svjetlo pogađa dlaku ili kožu i proteine…, a onda mijenja svjetlost u vidljivu. Zato djeluju plavo ili zeleno ili čak crveno - rekao je dr. Travujon.
Očuvanje vrste
Svi sisari, uključujući i ljude, imaju fluorescentne zube, a mnogi i fluorescentne nokte, dodao je. Istočno pacifički delfin je jedina životinja koju su proučavali i kod koje su fluorescentni samo zubi.
Istraživači smatraju da je intenzitet fluorescentnosti imao barem neku ulogu u očuvanju vrste, ali da je njena uloga i dalje misterija, piše Telegraf.
