Ne postoje dvije umjetnosti koje svrsishodnije idu ruku pod ruku od filma i muzike. Koliko puta vam se desilo da slučajno nabasate na neku pjesmu koju volite, koja vas gane pri svakom slušanju, a za koju niste znali da je zapravo iz nekog filma? Ili koliko vam se puta desilo da vam jedina svijetla tačka nekog filma bude muzika iz istog? Još za vrijeme nijemog filma običaj je bio da se filmovi prilikom prikazivanja prate insturmentalnom ekspresijom, a od kad je tehnološki napredak omogućio muziku u filmu, odnos te dvije umjetnosti dobija potpuno drugu dimenziju. Kao da su sudbinski vezani…

Ukoliko se osvrnemo samo na neka ostvarenja domaće kinematografije, doći ćemo do zaključka da su zapravo filmovi iznjedrili pjesme kao što su: „Svečane bele košulje“, „Za Beograd“, „Ederlezi“, „Odlazim, a volim te“, „Floyd“, „Tema iz Otpisanih“, „Trese, lupa, udara“, „Tango Argentino“, „Zonina pesma“ „Na morskome plavom žalu“. Takva je i pjesma „A sad, adio“, koja nije iz filma, ali je iz serije „Vruć vetar“, a izvodi je Oliver Dragojević, koji bi da je živ, danas proslavio 76. rođendan.

Serija je snimljena davne 1980. godine, a scenaristkinja Ljiljana Pavić, napisala je tekst pjesme. Čuveni kompozitor Vojkan Borisavljević, komponovao je muziku.

Nekoliko izvođača je otpjevalo pjesmu. U seriji su je izveli Ljubiša Samardžić, inače glavni protagonista u „Vrućem vetru“, ali i njegov kolega Slavoljub Bešić Čupa. Pjesmu su otpjevali i Oliver Dragojević, Željko Samardžić kao i Snežana Savić, kada je 2000. godine snimljen televizijski film ,,A sad, adio”.

Pjesma je veoma emotivna, obično je slušaju ljudi koji odlaze na dalek put i koji se opraštaju od svojih voljenih. S obzirom na veliki broj naših ljudi koji odlaze u bijeli svijet u potrazi za poslom i boljim životom, numera „A sad adio“ se često naručuje u kafanama. Pravi je užitak slušati je uz tamburaše.

Zanimljiv je i osvrt kompozitora ove numere na njen začetak:

– Komponovao sam tu pjesmu u taksiju do aerodroma, a Oliver ju je snimio jedne večeri za 10 minuta u studiju Radio Beograda. Njegov glas je obilježio pjesmu, a poslije su je mnogi snimili. Lijepo sam sarađivao sa Oliverom – ispričao je kompozitor u jednom intervjuu.

Pjesma se toliko ustalila u narodu da je postala sinonim za bolne rastanke. Duboko je emotivna iz razloga što nije patetična. Njen motiv nije bolni rastanak već sjećanje na neko vrijeme, ljude, mjesta i događaje koji su bili značajan dio naših života, a od kojih se moramo rastati. Stoga, bez patetike na rastancima, pamtite lijepa vremena, ali se ne plašite budućih, radujte im se i dočekajte ih s osmijehom. A sad, adio…